Οι χρόνοι και οι καιροί

Οι χρόνοι και οι καιροί

Σύμφωνα με τους αστρονόμους ένα ηλιακό έτος αποτελείται από 365,256363051 ημέρες (ή 365 ημέρες, 6 ώρες, 9 λεπτά και 9,7676 δευτερόλεπτα). Το μέσο γρηγοριανό έτος αποτελείται από 365,2425 ημέρες ή 52,1775 εβδομάδες ή 8.765,82 ώρες ή 525.949,2 λεπτά ή 31.556.952 δευτερόλεπτα.

Οι Ρωμαίοι μετρούσαν τον χρόνο «από κτήσεως Ρώμης» ενώ οι Χριστιανοί από τη γέννηση του Χριστού και οι Μουσουλμάνοι από την Εγίρα (έτος φυγής του Μωάμεθ από τη Μέκκα).

Μέχρι την επιβολή του Ιουλιανού ημερολογίου, η Πρωτοχρονιά ήταν την 1η Μαρτίου γι' αυτό και τα ονόματα των μηνών –που έχουν διατηρηθεί και σε πολλές άλλες γλώσσες– παρόλο που αργότερα η Πρωτοχρονιά μεταφέρθηκε στον Ιανουάριο, εξακολουθούν μέχρι σήμερα να έχουν το τακτικό αριθμητικό τους όνομα όπως ήταν στην αρχαιότητα: Σεπτέμβριος, δηλαδή έβδομος (=septem), Οκτώβριος ο όγδοος (=octo), Νοέμβριος ο ένατος (=novem), Δεκέμβριος ο δέκατος (=decem). Άλλοι πήραν ονόματα θεών ή αυτοκρατόρων – π.χ. Ιανουάριος από τον Ιανό, που είχε δύο πρόσωπα (ένα στραμμένο στο παρελθόν και ένα στο μέλλον), Ιούλιος από τον Ιούλιο Καίσαρα.

Οι Εβραίοι έχουν δύο συστήματα μέτρησης του χρόνου με βάση το σεληνιακό σύστημα: (α) Το πολιτικό ημερολόγιο ακολουθεί την γεωργική ζωή. Η πρωτοχρονιά, που πέφτει τον Σεπτέμβριο ονομάζεται Ρος Χασανά (=κεφαλή του χρόνου) και είναι μεταβλητή σε σχέση με το δικό μας ημερολόγιο. Εφέτος συμπίπτει με την 29η Σεπτεμβρίου 2008 (5768). Η μέτρηση των ετών γίνεται «από κτήσεως κόσμου». (β) Το θρησκευτικό ημερολόγιο αρχίζει την Άνοιξη με βάση την Έξοδο του λαού από την Αίγυπτο, όπως είχε πει ο Θεός:«Ο μην ούτος [Νισάν] θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών· θέλει είσθαι εις εσάς πρώτος των μηνών του ενιαυτού» (Εξοδ. 12/ιβ/2).

Οι Βυζαντινοί κατά κάποιο τρόπο διαμόρφωσαν ένα μείγμα του εβραϊκού ημερολογίου και των ρωμαϊκών ινδικτιώνων (15ετών φορολογικών περιόδων) κρατώντας τελικά ως αρχή του χρόνου την 1η Σεπτεμβρίου, που ονομάζεται «αρχή της Ινδίκτου». Τότε αρχίζει και το εκκλησιαστικό έτος και η καισαρική Ίνδικτος, όμως στη Δύση αργότερα προέκυψε η παπική Ίνδικτος, με αρχή την 1η Ιανουαρίου, η οποία και επικράτησε πλέον σε όλο τον κόσμο μέσω της εξάπλωσης του δυτικού χριστιανισμού, κυρίως όμως για τις ανάγκες του διεθνούς εμπορίου.

Ίσως η μόνη διαφορά που υπάρχει σήμερα στον λεγόμενο "χριστιανικό" κόσμο είναι μεταξύ εκείνων που ακολουθούν το Ιουλιανόημερολόγιο (δηλαδή οι Παλαιοημερολογίτες και τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Γεωργίας, άλλες σλάβικες εκκλησίες και το Άγιο Όρος) και όλων όσοι ακολουθούν το Γρηγοριανό (ή παπικό) ημερολόγιο (δηλαδή οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Διαμαρτυρόμενοι και οι Νεοημερολογίτες Ορθόδοξοι στις δυτικές χώρες).

Σε ποιο έτος είμαστε;

Αν νομίζετε ότι τώρα διανύουμε το έτος 2008, δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι αυτή η αρίθμηση δεν είναι αντικειμενική αλλά μια συμβατική παραδοχή.

Στην πραγματικότητα υπάρχει λάθος μερικών ετών στους υπολογισμούς του μοναχού Διονυσίου του Μικρού, που την ετοίμασε και εισηγήθηκε. Επιπλέον αυτή αφορά μόνο τους χριστιανούς.

Αλλοι λαοί έχουν δική τους χρονολόγηση: Οι Κινέζοι 4705, οι Μουσουλμάνοι 1428, οι Πέρσες 1386, οι Εβραίοι 5768, οι Αρμένιοι1457, οι Κόπτες 1724, οι Ινδουιστές 5108 και ο χορός καλά κρατεί...

Επειδή κανένα ημερολόγιο δεν είναι τέλειο, για τούτο εφευρέθηκαν τα "δίσεκτα" (συμπληρωματικά) έτη που, φυσικά, δεν είναι "γρουσούζικα" αλλά είναι και αυτά «καιρός ευπρόσδεκτος» και «ημέρα σωτηρίας» (Β~ Κορ. 6/ς/2).

 

μ.Χ. ή Κ.Χ.

Όσοι πιστεύουν σε άλλες θρησκείες, δεν χαρακτηρίζουν τα έτη ως «μ.Χ.» («μετά Χριστόν») αλλά «Κ.Χ.» (Κοινής Χρονολογίας), επειδή δεν θέλουν ούτε να μνημονεύουν τον Υιό του Θεού και τον ρόλο Του στη ζωή της ανθρωπότητας.

Οποίος φανατισμός αλλά και σκοταδισμός! |

Ρωμαίοι αυτοκράτορες και διωγμοί των Χριστιανών

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ιδρύθηκε το 27πΧ με την αναγόρευση του Οκταβιανού ως Αύγουστου, και διατηρήθηκε ως το 476μΧ οπότε καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος και το διαδέχθηκε το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, γνωστό ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην μεγαλύτερη έκτασή της περιελάμβανε ολόκληρη την Δυτική και Νότια Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική, την Μικρά Ασία, την Αρμενία, την Συρία, την Παλαιστίνη και την Μεσοποταμία.

 

Η άνθηση του χριστιανισμού δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστη την αυτοκρατορία. Οι αυτοκράτορες απαιτούσαν προσκύνηση, και το γεγονός ότι οι χριστιανοί προσκυνούσαν μόνο τον Ιησού, προκάλεσε πολλές αναταραχές. Δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό ότι προσκυνούσαν τον Χριστό τον οποίον ήξεραν ως άνθρωπο, και όχι τον αυτοκράτορα-θεό. Έτσι οι χριστιανοί εκδιώχθηκαν, άλλωτε με βίαιο τρόπο και άλλωτε πιο ήπια, μέχρι το 313 μΧ όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των χριστιανών και τους προστάτεψε με το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας.

 

 

Αύγουστος Οκταβιανός (27 πΧ- 14μΧ)

Την εποχή του γεννήθηκε ο Χριστός. Εξέδωσε διάταγμα να γίνει απογραφή, κι έτσι ο Ιωσήφ με την Μαριάμ ξεκίνησαν από την Ναζαρέτ της Γαλιλαίας για την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπου γεννήθηκε ο Ιησούς μέσα σε μία φάτνη εκπληρώνοντας τις προφητείες.

 

Τιβέριος (14-37μΧ)

Το 15ο έτος της ηγεμονίας του ξεκίνησε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής το κηρυγμά του για την έλευση του Ιησού. Στην Ιουδαία τότε ηγεμόνευε ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος έδωσε την άδεια για να σταυρωθεί ο Χριστός.

 

Καλιγούλας (37-41 μΧ), Κλαύδιος Α΄ (41-54μΧ)

Αυτοκράτορες που δεν είχαν καμία σχέση με τον χριστιανισμό ο οποίος βρισκόταν στα πρώτα του βήματα και δεν είχε κάνει ακόμη μεγάλη αίσθηση στην Ρώμη.

 

Νέρωνας (54-68μΧ)

Ο πρώτος διωγμός χριστιανών έγινε από τον ίδιο. Τους υπέδειξε ώς υπαίτιους για την μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε το 64 μΧ και κατέστερεψε πολλές συνοικίες της Ρώμης. Πολλοί χριστιανοί πέθαναν με τους πιο απάνθρωπους τρόπους. Καλυμμένοι με δέρματα θηρίων ξεσκίστηκαν από σκυλιά, πέθαναν ή καρφώθηκαν σε σταυρούς, ή καταδικάστηκαν στις φλόγες και κάηκαν, για να εξυπηρετήσουν σαν νυκτερινός φωτισμός, όταν έπεφτε η μέρα. Επί των ημερών του πέθανε ο Παύλος και ο Πέτρος.

 

Γάλβας (68-69μΧ), Όθωνας (69μΧ), Βιτέλλιος (69μΧ)

Αυτοκράτορες με πολλή μικρή διάρκεια διακυβέρνησης, στην οποία αναλώθηκαν περισσότερο στο πως θα εξουδετερώσουν πολιτικούς αντιπάλους, και δεν ασχολήθηκαν με τους χριστιανούς.

 

Βεσπασιανός (69-79μΧ)

Κατέστειλε την εξέγερση των Ιουδαίων (68 μΧ), και το 69 μΧ άφησε τον γιο του Τίτο έξω από την πολιορκημένη Ιερουσαλήμ για να επιστρέψει στην Ρώμη με την αίγλη του νικητή των Ιουδαίων, για να ανακηρυχθεί αυτοκράτορας. Ο Τίτος κατέκτησε και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ μαζί με τους ναούς της, επιστρέφοντας στην Ρώμη με 100.000 αιχμαλώτους.

 

Τίτος (79-81μΧ)

Διαδέχθηκε τον πατέρα του στη εξουσία, και στα 2 χρόνια της κυβέρνησής του χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την έκρηξη του Βεζούβιου (79μΧ) και μία νέα μεγάλη πυρκαγιά στην Ρώμη (80μΧ). Δεν ασχολήθηκε με τους χριστιανούς.

 

Δομιτιανός (81μΧ- 96μΧ)

Αδελφός του Τίτου, την εποχή του σημειώθηκε ο δεύτερος κατά σειρά διωγμός των χριστιανών. Έστειλε τον Ιωάννη εξορία στην Πάτμο, ενώ θανατώθηκαν ο Τιμόθεος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

 

Νέρβας (96-98μχ)

Με μόλις 15μηνη διακυβέρνηση, στάθηκε ανεκτικός απέναντι στους χριστιανούς.

 

Τραϊανός (98-117μΧ)

Από τους καλύτερους αυτοκράτορες που γνώρισε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Συνέχισε την ανεκτική πολιτική του Νέρβα απέναντι στους χριστιανούς, θέλωντας να διατηρήσει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας. Παρ? όλ? αυτά όμως σημειώθηκαν αρκετές συλήψεις χριστιανών. Επί των ημερών του πεθαίνει ο Ιωάννης στην Έφεσο σε βαθιά γεράματα.

 

Ανδριανος (117-138μΧ)

Ο μόνος πόλεμος που διεξήγαγε ήταν αυτός εναντίων του Ιουδαίων (132-135 μ.Χ.). Αφορμή του πολέμου αυτού ήταν μία διαταγή για την ίδρυση ιερού καπιτωλίου του Διός στο χώρο του ναού των Ιουδαίων, οι οποίοι θεωρώντας το παραπάνω ως βεβήλωση του ιερού χώρου επαναστάτησαν. Κατά τον πόλεμο αυτό περίπου 58.000 Ιουδαίοι σφαγιάσθηκαν πολλοί άλλοι έγιναν δούλοι και πλέον τους επιτρεπόταν να εισέρχονται στην Ιερουσαλήμ μία φορά τον χρόνο.

 

Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161μΧ)

Ο χαραχτηρισμός ευσεβής του δόθηκε όταν απέτρεψε την σύγκλιτο απ? το να θεοποιήσει τον Ανδριανό. Ήταν μετριοπαθής προς τους Χριστιανούς και απεχθάνονταν τον πόλεμο.

 

Μάρκος Αυρήλιος (161-180μΧ)

Σοφός και φιλάνθρωπος ηγέμονας. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία και σύνεση πολλές αντιξοότητες της φύσης (πλημμύρες, σεισμούς κ.λπ.), οι οποίες ωστόσο αποδίδονταν στους χριστιανούς. Η προσωπική του στάση απέναντι στον χριστιανισμό ήταν αρνητική, και επέτρεψε την αυστηρή εφαρμογή των δικαστικών μέτρων που είχαν θεσπισθεί εναντίον τους, με αποτέλεσμα στις μέρες του να σημειωθούν από τους αιματηρώτερους διωγμούς.

 

Κόμμοδος (180-192μΧ), Σέπτιμος Σέβηρος (193-211 μΧ),

Καρακάλλας (211-217μΧ), Μακρίνος (217-218 μΧ),

Ηλιογάβαλος (218-222μΧ), Αλέξανδρος Σέβηρος (222- 235μΧ)

Aυτοκράτορες που δεν ασχολήθηκαν ειδιαίτερα με τον χριστιανισμό. Μάλλον έδειξαν ανεκτικότητα, γιατί στα χρόνια τους δεν σημειώθηκαν σημαντικές διώξεις.

 

Μαξιμίνος ο Θράξ (235-238μΧ), Γορδιανός Γ΄  (238-244μΧ),

Φίλιππος Μάρκος Ιούλιος (244-249 μΧ)

Δεν αναφέρονται διώξεις χριστιανών κατά την θητεία τους.

 

Δέκιος 249-251 μΧ)

Οραματιζόταν την επιστροφή στα ιδανικά και τα ιδεώδη της αρχαίας Ρώμης και γι΄αυτό τον λόγο εξαπέλυσε σφοδρό διωγμό κατά των χριστιανών.

 

Γάλλος (251-253 μΧ)

Η σύντομη παραμονή του στην εξουσία, σημαδεύτικε από την στενή του φιλία με την σύγκλητο και από την εχθρότητα ενάντια στους χριστιανούς.

 

Βαλεριανός (253-260 μΧ), Γαλλίηνος (253-268 μΧ)

Πατέρας και γιος ήταν συγκυβερνήτες έως τον θάνατο του Βαλεριανού (260 μΧ). Ο Γαλλίηνος προσπάθησε να επαναφέρει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, σταματώντας τους διωγμούς των χριστιανών.

 

Κλάύδιος Β΄ Γοτθικός (268-270 μΧ)

Δεν υπάρχουν στοιχεία για την συμπεριφορά του απέναντι στους χριστιανούς.

 

Αυρηλιανός (270-275 μΧ)

Θέλησε να επιβάλλει την λατρεία του θεού Ήλιου, και κατεδίωξε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας οι οποίοι δεν προσκυνούσαν.

 

Τάκιτος (275-276 μΧ), Πρόβος (276-282 μΧ),

Κάρος (282-283 μΧ), Νουμεριανός (283-283 μΧ)

Κατά την διάρκεια της κυβέρνησής τους, δεν αναφέρονται σημαντικές διώξεις χριστιανών.

 

Διοκλητιανός (284-305 μΧ)

Εξαπέλυσε έναν από τους μεγαλύτερους διωγμούς, με βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις, διότι θεωρούσε τους χριστιανούς διχαστικό και επικίνδυνο στοιχείο για το κράτος. Χώρισε την αυτοκρατορία διοικητικά σε δύο μεγάλα τμήματα τα οποία επίσης χωρίζονταν σε δύο μικρότερα, εγκαινιάζοντας έτσι την περίοδο της τετραρχίας.

 

Γαλέριος (305- 311μΧ)

Συναυτοκράτορας με τον Κωνσταντίνο Χλωρό. Ως εκπρόσωπος  της σκληρής γραμμής κατά των χριστιανών, αντιλήφθηκε πως οι διωγμοί δεν εδραίωναν την εσωτερική ειρήνη του κράτους και αφού το 311 μ.Χ. κατέπαυσε με διάταγμα τους διωγμούς, νομιμοποίησε την Εκκλησία ως «επιτρεπομένη θρησκεία», οι οπαδοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους.

 

Μαξιμίνος ο Δάιας (309- 313 μΧ)

Μετά τον θάνατο του Γαλέριου βασίλευσε στην Ανατολή ως συναυτοκράτορας του Λίκινου (307- 313 μΧ). Ηταν διαβόητος για τους σκληρούς διωγμούς που εξαπέλυσε εναντίον των Χριστιανών.

 

Κωνσταντίνος Χλωρός (305-306 μΧ)

Πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, δεν καταδίωξε ποτέ τους χριστιανούς, αντίθετα παρέβλεπε όλα τα διατάγματα που ήταν εναντίων τους.

 

Κωνσταντίνος Α΄ο Μέγας (306-337 μΧ)

Ο πρώτος αυτοκράτορας που στάθηκε ανοιχτά στο πλευρό των χριστιανών. Χρησιμοποίησε χριστιανούς στον στρατό του, και το 313 μΧ στο Μεδιόλανο καθιέρωσε την ανεξιθρησκία, δίνοντας έτσι τέλος στους διωγμούς των χριστιανών. Επηρεάστηκε φανερά από το όραμα που είδε πριν από την μεγάλη μάχη της Μιλβίας γέφυρας το 312 μΧ, όπου εμφανίστηκε μπροστά του ένας φωτεινός σταυρός με την επιγραφή «εν τούτω νίκα». Έτσι πλέον τις Ρωμαϊκές λεγεώνες προπορεύεται ένα κόκκινο ύφασμα στη μέση του οποίου είναι κεντημένος ο σταυρός από Χ και Ρ, όπως τον είδε στο όραμά του ο Κωνσταντίνος, και αυτό αποτελεί και  το καινούργιο έμβλημα του αυτοκράτορα, ενώ ο σταυρός μπήκε και στις ασπίδες των στρατιωτών. Παρ΄ όλο που διατήρησε τον τίτλο του ως Μέγας Αρχιερεύς τον οποίον έφερε κάθε Ρωμαίος αυτοκράτορας, εν τούτοις είναι φανερές οι περιπτώσεις στις οποίες δεν προσκύνησε τους Ρωμαϊκούς θεούς, και λίγο πριν πεθάνει βαπτίστηκε χριστιανός.

Πηγή: http://loveofgod.gr