Ρωμαίοι αυτοκράτορες και διωγμοί των Χριστιανών

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ιδρύθηκε το 27πΧ με την αναγόρευση του Οκταβιανού ως Αύγουστου, και διατηρήθηκε ως το 476μΧ οπότε καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος και το διαδέχθηκε το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, γνωστό ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην μεγαλύτερη έκτασή της περιελάμβανε ολόκληρη την Δυτική και Νότια Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική, την Μικρά Ασία, την Αρμενία, την Συρία, την Παλαιστίνη και την Μεσοποταμία.

 

Η άνθηση του χριστιανισμού δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστη την αυτοκρατορία. Οι αυτοκράτορες απαιτούσαν προσκύνηση, και το γεγονός ότι οι χριστιανοί προσκυνούσαν μόνο τον Ιησού, προκάλεσε πολλές αναταραχές. Δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό ότι προσκυνούσαν τον Χριστό τον οποίον ήξεραν ως άνθρωπο, και όχι τον αυτοκράτορα-θεό. Έτσι οι χριστιανοί εκδιώχθηκαν, άλλωτε με βίαιο τρόπο και άλλωτε πιο ήπια, μέχρι το 313 μΧ όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των χριστιανών και τους προστάτεψε με το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας.

 

 

Αύγουστος Οκταβιανός (27 πΧ- 14μΧ)

Την εποχή του γεννήθηκε ο Χριστός. Εξέδωσε διάταγμα να γίνει απογραφή, κι έτσι ο Ιωσήφ με την Μαριάμ ξεκίνησαν από την Ναζαρέτ της Γαλιλαίας για την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπου γεννήθηκε ο Ιησούς μέσα σε μία φάτνη εκπληρώνοντας τις προφητείες.

 

Τιβέριος (14-37μΧ)

Το 15ο έτος της ηγεμονίας του ξεκίνησε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής το κηρυγμά του για την έλευση του Ιησού. Στην Ιουδαία τότε ηγεμόνευε ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος έδωσε την άδεια για να σταυρωθεί ο Χριστός.

 

Καλιγούλας (37-41 μΧ), Κλαύδιος Α΄ (41-54μΧ)

Αυτοκράτορες που δεν είχαν καμία σχέση με τον χριστιανισμό ο οποίος βρισκόταν στα πρώτα του βήματα και δεν είχε κάνει ακόμη μεγάλη αίσθηση στην Ρώμη.

 

Νέρωνας (54-68μΧ)

Ο πρώτος διωγμός χριστιανών έγινε από τον ίδιο. Τους υπέδειξε ώς υπαίτιους για την μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε το 64 μΧ και κατέστερεψε πολλές συνοικίες της Ρώμης. Πολλοί χριστιανοί πέθαναν με τους πιο απάνθρωπους τρόπους. Καλυμμένοι με δέρματα θηρίων ξεσκίστηκαν από σκυλιά, πέθαναν ή καρφώθηκαν σε σταυρούς, ή καταδικάστηκαν στις φλόγες και κάηκαν, για να εξυπηρετήσουν σαν νυκτερινός φωτισμός, όταν έπεφτε η μέρα. Επί των ημερών του πέθανε ο Παύλος και ο Πέτρος.

 

Γάλβας (68-69μΧ), Όθωνας (69μΧ), Βιτέλλιος (69μΧ)

Αυτοκράτορες με πολλή μικρή διάρκεια διακυβέρνησης, στην οποία αναλώθηκαν περισσότερο στο πως θα εξουδετερώσουν πολιτικούς αντιπάλους, και δεν ασχολήθηκαν με τους χριστιανούς.

 

Βεσπασιανός (69-79μΧ)

Κατέστειλε την εξέγερση των Ιουδαίων (68 μΧ), και το 69 μΧ άφησε τον γιο του Τίτο έξω από την πολιορκημένη Ιερουσαλήμ για να επιστρέψει στην Ρώμη με την αίγλη του νικητή των Ιουδαίων, για να ανακηρυχθεί αυτοκράτορας. Ο Τίτος κατέκτησε και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ μαζί με τους ναούς της, επιστρέφοντας στην Ρώμη με 100.000 αιχμαλώτους.

 

Τίτος (79-81μΧ)

Διαδέχθηκε τον πατέρα του στη εξουσία, και στα 2 χρόνια της κυβέρνησής του χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την έκρηξη του Βεζούβιου (79μΧ) και μία νέα μεγάλη πυρκαγιά στην Ρώμη (80μΧ). Δεν ασχολήθηκε με τους χριστιανούς.

 

Δομιτιανός (81μΧ- 96μΧ)

Αδελφός του Τίτου, την εποχή του σημειώθηκε ο δεύτερος κατά σειρά διωγμός των χριστιανών. Έστειλε τον Ιωάννη εξορία στην Πάτμο, ενώ θανατώθηκαν ο Τιμόθεος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

 

Νέρβας (96-98μχ)

Με μόλις 15μηνη διακυβέρνηση, στάθηκε ανεκτικός απέναντι στους χριστιανούς.

 

Τραϊανός (98-117μΧ)

Από τους καλύτερους αυτοκράτορες που γνώρισε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Συνέχισε την ανεκτική πολιτική του Νέρβα απέναντι στους χριστιανούς, θέλωντας να διατηρήσει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας. Παρ? όλ? αυτά όμως σημειώθηκαν αρκετές συλήψεις χριστιανών. Επί των ημερών του πεθαίνει ο Ιωάννης στην Έφεσο σε βαθιά γεράματα.

 

Ανδριανος (117-138μΧ)

Ο μόνος πόλεμος που διεξήγαγε ήταν αυτός εναντίων του Ιουδαίων (132-135 μ.Χ.). Αφορμή του πολέμου αυτού ήταν μία διαταγή για την ίδρυση ιερού καπιτωλίου του Διός στο χώρο του ναού των Ιουδαίων, οι οποίοι θεωρώντας το παραπάνω ως βεβήλωση του ιερού χώρου επαναστάτησαν. Κατά τον πόλεμο αυτό περίπου 58.000 Ιουδαίοι σφαγιάσθηκαν πολλοί άλλοι έγιναν δούλοι και πλέον τους επιτρεπόταν να εισέρχονται στην Ιερουσαλήμ μία φορά τον χρόνο.

 

Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161μΧ)

Ο χαραχτηρισμός ευσεβής του δόθηκε όταν απέτρεψε την σύγκλιτο απ? το να θεοποιήσει τον Ανδριανό. Ήταν μετριοπαθής προς τους Χριστιανούς και απεχθάνονταν τον πόλεμο.

 

Μάρκος Αυρήλιος (161-180μΧ)

Σοφός και φιλάνθρωπος ηγέμονας. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία και σύνεση πολλές αντιξοότητες της φύσης (πλημμύρες, σεισμούς κ.λπ.), οι οποίες ωστόσο αποδίδονταν στους χριστιανούς. Η προσωπική του στάση απέναντι στον χριστιανισμό ήταν αρνητική, και επέτρεψε την αυστηρή εφαρμογή των δικαστικών μέτρων που είχαν θεσπισθεί εναντίον τους, με αποτέλεσμα στις μέρες του να σημειωθούν από τους αιματηρώτερους διωγμούς.

 

Κόμμοδος (180-192μΧ), Σέπτιμος Σέβηρος (193-211 μΧ),

Καρακάλλας (211-217μΧ), Μακρίνος (217-218 μΧ),

Ηλιογάβαλος (218-222μΧ), Αλέξανδρος Σέβηρος (222- 235μΧ)

Aυτοκράτορες που δεν ασχολήθηκαν ειδιαίτερα με τον χριστιανισμό. Μάλλον έδειξαν ανεκτικότητα, γιατί στα χρόνια τους δεν σημειώθηκαν σημαντικές διώξεις.

 

Μαξιμίνος ο Θράξ (235-238μΧ), Γορδιανός Γ΄  (238-244μΧ),

Φίλιππος Μάρκος Ιούλιος (244-249 μΧ)

Δεν αναφέρονται διώξεις χριστιανών κατά την θητεία τους.

 

Δέκιος 249-251 μΧ)

Οραματιζόταν την επιστροφή στα ιδανικά και τα ιδεώδη της αρχαίας Ρώμης και γι΄αυτό τον λόγο εξαπέλυσε σφοδρό διωγμό κατά των χριστιανών.

 

Γάλλος (251-253 μΧ)

Η σύντομη παραμονή του στην εξουσία, σημαδεύτικε από την στενή του φιλία με την σύγκλητο και από την εχθρότητα ενάντια στους χριστιανούς.

 

Βαλεριανός (253-260 μΧ), Γαλλίηνος (253-268 μΧ)

Πατέρας και γιος ήταν συγκυβερνήτες έως τον θάνατο του Βαλεριανού (260 μΧ). Ο Γαλλίηνος προσπάθησε να επαναφέρει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, σταματώντας τους διωγμούς των χριστιανών.

 

Κλάύδιος Β΄ Γοτθικός (268-270 μΧ)

Δεν υπάρχουν στοιχεία για την συμπεριφορά του απέναντι στους χριστιανούς.

 

Αυρηλιανός (270-275 μΧ)

Θέλησε να επιβάλλει την λατρεία του θεού Ήλιου, και κατεδίωξε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας οι οποίοι δεν προσκυνούσαν.

 

Τάκιτος (275-276 μΧ), Πρόβος (276-282 μΧ),

Κάρος (282-283 μΧ), Νουμεριανός (283-283 μΧ)

Κατά την διάρκεια της κυβέρνησής τους, δεν αναφέρονται σημαντικές διώξεις χριστιανών.

 

Διοκλητιανός (284-305 μΧ)

Εξαπέλυσε έναν από τους μεγαλύτερους διωγμούς, με βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις, διότι θεωρούσε τους χριστιανούς διχαστικό και επικίνδυνο στοιχείο για το κράτος. Χώρισε την αυτοκρατορία διοικητικά σε δύο μεγάλα τμήματα τα οποία επίσης χωρίζονταν σε δύο μικρότερα, εγκαινιάζοντας έτσι την περίοδο της τετραρχίας.

 

Γαλέριος (305- 311μΧ)

Συναυτοκράτορας με τον Κωνσταντίνο Χλωρό. Ως εκπρόσωπος  της σκληρής γραμμής κατά των χριστιανών, αντιλήφθηκε πως οι διωγμοί δεν εδραίωναν την εσωτερική ειρήνη του κράτους και αφού το 311 μ.Χ. κατέπαυσε με διάταγμα τους διωγμούς, νομιμοποίησε την Εκκλησία ως «επιτρεπομένη θρησκεία», οι οπαδοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους.

 

Μαξιμίνος ο Δάιας (309- 313 μΧ)

Μετά τον θάνατο του Γαλέριου βασίλευσε στην Ανατολή ως συναυτοκράτορας του Λίκινου (307- 313 μΧ). Ηταν διαβόητος για τους σκληρούς διωγμούς που εξαπέλυσε εναντίον των Χριστιανών.

 

Κωνσταντίνος Χλωρός (305-306 μΧ)

Πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, δεν καταδίωξε ποτέ τους χριστιανούς, αντίθετα παρέβλεπε όλα τα διατάγματα που ήταν εναντίων τους.

 

Κωνσταντίνος Α΄ο Μέγας (306-337 μΧ)

Ο πρώτος αυτοκράτορας που στάθηκε ανοιχτά στο πλευρό των χριστιανών. Χρησιμοποίησε χριστιανούς στον στρατό του, και το 313 μΧ στο Μεδιόλανο καθιέρωσε την ανεξιθρησκία, δίνοντας έτσι τέλος στους διωγμούς των χριστιανών. Επηρεάστηκε φανερά από το όραμα που είδε πριν από την μεγάλη μάχη της Μιλβίας γέφυρας το 312 μΧ, όπου εμφανίστηκε μπροστά του ένας φωτεινός σταυρός με την επιγραφή «εν τούτω νίκα». Έτσι πλέον τις Ρωμαϊκές λεγεώνες προπορεύεται ένα κόκκινο ύφασμα στη μέση του οποίου είναι κεντημένος ο σταυρός από Χ και Ρ, όπως τον είδε στο όραμά του ο Κωνσταντίνος, και αυτό αποτελεί και  το καινούργιο έμβλημα του αυτοκράτορα, ενώ ο σταυρός μπήκε και στις ασπίδες των στρατιωτών. Παρ΄ όλο που διατήρησε τον τίτλο του ως Μέγας Αρχιερεύς τον οποίον έφερε κάθε Ρωμαίος αυτοκράτορας, εν τούτοις είναι φανερές οι περιπτώσεις στις οποίες δεν προσκύνησε τους Ρωμαϊκούς θεούς, και λίγο πριν πεθάνει βαπτίστηκε χριστιανός.

Πηγή: http://loveofgod.gr

Τα Απόκρυφα,τα Ψευδεπίγραφα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής

Τα Δευτεροκανονικά βιβλία

 

Έσδρας Α': Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή περικοπών από τα βιβλία των Έσδρα, Β' Χρονικών, Νεεμία και γεγονότων από τη ζωή του Ζοροβάβελ. Περιέχει 9 κεφάλαια.

Έσδρας Β': Ονομάζεται και Έσδρας Δ'. Περιέχει οράματα δοσμένα από τον Θεό στον Έσδρα, σχετικά με τη διακυβέρνηση του κόσμου από τον Θεό

Τωβίτ: Γράφτηκε το 200 π.Χ. περίπου και περιέχει 14 κεφάλαια. Η ρομαντική ιστορία ενός πλούσιου νεαρού Ισραηλίτη, αιχμάλωτου στη Νινευή, που οδηγήθηκε από έναν άγγελο να παντρευτεί μια παρθένα χήρα, η οποία είχε χάσει επτά συζύγους.

Ιουδίθ: Αποτελείται από 16 κεφάλαια. Η ιστορία μιας πλούσιας και ωραίας χήρας, η οποία τις ημέρες της εισβολής των Βαβυλωνίων στον Ιούδα, πήγε στη σκηνή του στρατηγού των Βαβυλωνίων και με το πρόσχημα ότι θα του παραδοθεί, του έκοψε το κεφάλι, και έτσι έσωσε την πόλη της.

Σοφία Σολομώντος: Γράφτηκε τον 1ο π.Χ. αιώνα και αποτελείται από 19 κεφάλαια. Το περιεχόμενο του βιβλίου που είναι όμοιο με αυτό του Εκκλησιαστή και των Παροιμιών, αναφέρει την μεγάλη αξία της σοφίας η οποία προέρχεται από τον Θεό.

Σοφία Σειράχ: Γράφτηκε το 190-170 π.Χ. και περιέχει 51 κεφάλαια. Μοιάζει με το βιβλίο των Παροιμιών και γράφτηκε από το γιο του Σειράχ, πολυταξιδεμένο Ιουδαίο φιλόσοφο. Δίνει κανόνες συμπεριφοράς για την καθημερινή ζωή και εξυμνεί μακρύ κατάλογο ηρώων της Παλαιάς Διαθήκης.

Βαρούχ: Αποτελείται από 5 κεφάλαια. Συγγραφέας του είναι ο Βαρούχ, ο γραμματέας του Ιερεμία, σύμφωνα με το βιβλίο. Περιέχει εξομολόγηση του λαού Ισραήλ κατά την περίοδο της αιχμαλωσίας του.

επιστολή του Ιερεμία: Περιέχει 1 κεφάλαιο.

Μακκαβαίων Α': Γράφτηκε γύρω στο 100 π.Χ. στην εβραϊκή γλώσσα, από Ιουδαίο της Παλαιστίνης και περιέχει 16 κεφάλαια. Περιγράφει στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα την περίοδο των Μακκαβαίων (175-135 π.Χ.) με ακρίβεια και αντικειμενικότητα.

Μακκαβαίων Β': Γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα από τον Ιάσονα της Κυρήνης, και εξιστορεί τους αγώνες των Μακκαβαίων κατά το διάστημα 175-161 π.Χ. Περιέχει 15 κεφάλαια.

Μακκαβαίων Γ': Γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα, γύρω στο 100 π.Χ. και περιέχει 7 κεφάλαια. Εξιστορεί γεγονότα της περιόδου 221-203 π.Χ.

προσθήκες στο βιβλίο της Εσθήρ: Χωρία που προστέθηκαν στο βιβλίο της Εσθήρ, στη μετάφραση των Εβδομήκοντα.

προσθήκες στο βιβλίο Δανιήλ: Περιέχει την "Προσευχή Αζαρία", τον "Ύμνο των τριών Παίδων" τη "Σωσάννα" (Σουζάννα), και το "Βηλ και δράκοντας".

 

 

Τα Απόκρυφα ή Ψευδεπίγραφα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης

 

 

Εκτός από τα "κανονικά" και "δευτεροκανονικά" βιβλία υπάρχουν και βιβλία που αμφισβητούνται για την θεοπνευστία τους από όλα τα χριστιανικά δόγματα. Αυτά ονομάζονται "απόκρυφα". Η Διαμαρτυρόμενη Εκκλησία τα ονομάζει "ψευδεπίγραφα". Υπάρχουν "απόκρυφα" βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής Διαθήκης.     Τα απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης   Τα βιβλία αυτά είναι θρησκευτικά κείμενα ιουδαϊκής προελεύσεως, τα οποία γράφτηκαν μεταξύ 200 π.Χ. και 100 μ.Χ. περίπου στη Παλαιστίνη ή τη Διασπορά, στην εβραϊκή, αραμαϊκή ή ελληνική γλώσσα. Οι Ιουδαίοι από την αρχή τα χαρακτήρισαν ως μη θεόπνευστα γι αυτό και δεν τα συμπεριέλαβαν στη Βίβλο, απόφαση που πάρθηκε στη Σύνοδο της Ιαμνείας το 91 μ.Χ. Τα απόκρυφα βιβλία τα οποία γράφτηκαν στην Παλαιστίνη είναι τα εξής: Ενώχ, γραμμένο στην αραμαϊκή, μετά το 200 π.Χ. Οι διαθήκες των 12 Πατριαρχών, γραμμένο στην εβραϊκή, 150-100 π.Χ. Ιωβηλαία, γραμμένο στην αραμαϊκή, 150-100 π.Χ. Η διαθήκη Ιώβ, γραμμένο στην αραμαϊκή, 100-50 μ.Χ. Ψαλμοί Σολομώντα, γραμμένο στην εβραϊκή, το 50 π.Χ. περίπου Το μαρτύριο του Ησαΐα, στην αραμαϊκή, 1ος αιώνας μ.Χ. Παραλειπόμενα του Ιερεμία, γραμμένο στην αραμαϊκή, 1ος μ.Χ. αιώνας Βίος Αδάμ και Εύας, γραμμένο στην αραμαϊκή, 1ος μ.Χ. αιώνας Οι βίοι των προφητών, γραμμένο στην εβραϊκή, 1ος μ.Χ. αιώνας Η ανάληψη του Μωυσή, στην αραμαϊκή, 6-30 μ.Χ. Η Αποκάλυψη του Βαρούχ ή Συριακός Βαρούχ, στην αραμαϊκή, 70-120 μ.Χ. Η Αποκάλυψη του Έσδρα, στην αραμαϊκή, 90-100 μ.Χ. Τα απόκρυφα βιβλία τα οποία γράφτηκαν στη Διασπορά είναι τα εξής: Επιστολή του Αριστέα, στην ελληνική, το 200 π.Χ. περίπου Τα Σιβυλλικά βιβλία (Γ', Δ', Ε'), στην ελληνική, 2ος π.Χ. αιώνας-2ος μ.Χ. αιώνας Η Αποκάλυψη του Βαρούχ, στην ελληνική, 2ος μ.Χ. αιώνας Η Αποκάλυψη του Αβραάμ, στην ελληνική (;), το 100 μ.Χ. περίπου Η Διαθήκη του Αβραάμ, στην ελληνική (;), το 100-150 μ.Χ. Σλαυονικός Ενώχ, ή Ενώχ Β', ή Βιβλίο των μυστικών του Ενώχ, 1ος μ.Χ. αιώνας Τα παραπάνω απόκρυφα βιβλία είναι αυτά που διασώθηκαν και ανακαλύφθηκαν. Υπάρχουν όμως και άλλα απόκρυφα που αναφέρονται σε αρχαίους καταλόγους χωρίς να έχουν διασωθεί. Μερικά από αυτά είναι: "Η προσευχή του Ιωσήφ", "Η διαθήκη του Μωυσή", Ελδάδ και Μωδάδ", "Του προφήτη Ηλιού", "Του προφήτη Σοφονία", "Του προφήτη Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννη", "Του Βαρούχ, Αββακούμ, Ιεζεκιήλ και Δανιήλ", "Αδάμ", "Λάμεχ", "Αποκάλυψη Ηλία", "Όραση Ησαΐα", "Αποκάλυψη Σοφονία", "Αποκάλυψη Ζαχαρία", "Το βιβλίο της λεπτογενέσεως περί θυγατέρων Αβραάμ", "Μετάνοια Αδάμ", "Διαθήκη", "Το έβδομο όραμα του Δανιήλ", "Το όραμα Ενώχ", "Οι προσευχές Ασεθέν", "Τα παραλειπόμενα του Ιερεμία", "Ο θάνατος των προφητών", κ.α. Από τους τίτλους και μόνο των περισσότερων αυτών βιβλίων μπορούμε να διακρίνουμε πως πρόκειται για φανταστικά κείμενα χωρίς κανένα ίχνος πραγματικότητας και φυσικά θεοπνευστίας.

 

 

Τα Απόκρυφα ή Ψευδεπίγραφα βιβλία της Καινής Διαθήκης

 

 

Εκτός από τα "κανονικά" και "δευτεροκανονικά" βιβλία υπάρχουν και βιβλία που αμφισβητούνται για την θεοπνευστία τους από όλα τα χριστιανικά δόγματα. Αυτά ονομάζονται "απόκρυφα". Η Διαμαρτυρόμενη Εκκλησία τα ονομάζει "ψευδεπίγραφα". Υπάρχουν "απόκρυφα" βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής Διαθήκης.     Τα απόκρυφα της Καινής Διαθήκης   Πρόκειται για φανταστικά και νόθα βιβλία, τα οποία άρχισαν να εμφανίζονται κατά το 2ο μ.Χ. αιώνα. Διακρίνονται σε Ευαγγέλια, Πράξεις των Αποστόλων και Επιστολές. Ήταν όμως το περιεχόμενό τους τόσο νόθο και ψεύτικο, που από την αρχή χαρακτηρίστηκαν πλαστά, χωρίς κανένα ίχνος θεοπνευστίας. Έτσι αποκλείστηκαν από την Αγία Γραφή. Τα περισσότερα αποτελούν ανθρώπινες προσπάθειες για να συμπληρώσουν τα κενά των αφηγήσεων της Καινής Διαθήκης για τη ζωή του Ιησού, τις περισσότερες φορές εσκεμμένες. Επίσης είχαν σκοπό να διαδώσουν αιρετικές διδασκαλίες που δεν είχαν καμιά σχέση με την αληθινή πίστη. Πρέπει να σημειώσουμε πως τα νόθα αυτά βιβλία δεν πρέπει να συγχέονται με τα γραπτά των Αποστολικών Πατέρων. Μερικά από τα περισσότερο γνωστά απόκρυφα βιβλία της Καινής Διαθήκης είναι τα εξής: Το Ευαγγέλιο του Νικόδημου: Περιλαμβάνει τις πράξεις του Πιλάτου, μια αναφορά του προς τον αυτοκράτορα Τιβέριο για τη δίκη του Ιησού. Γράφτηκε τον 2ο ή 5ο μ.Χ. αιώνα και είναι τελείως φανταστικό. Το Πρωτευαγγέλιο του Ιάκωβου: Εξιστόρηση γεγονότων από τη γέννηση της Παρθένου Μαρίας μέχρι τη σφαγή των νηπίων. Περιλαμβάνει γεγονότα που είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν κατά το 2ο μ.Χ. αιώνα. Συμπληρώθηκε κατά τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Το Ευαγγέλιο του Ιούδα: Σύμφωνα με μια αναφορά του πατέρα της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας Ειρηναίου της Λυών, πρέπει να ανάγεται στα μέσα του δευτέρου αιώνα, γραμμένο στην ελληνική γλώσσα και είναι έργο της γνωστικής αίρεσης των σηθιανών. Σύμφωνα με αυτό, ο Ιούδας δεν πρόδωσε τον Ιησού, αλλά εκτελούσε εντολές του. (διάβασε εδώ σχετικό άρθρο) Η κοίμηση της Μαρίας: Περιέχει αναφορές θαυμάτων και τελειώνει με την αναφορά της μετάβασης της Παρθένου Μαρίας στον Παράδεισο. Γράφτηκε τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Το κατά Εβραίους ευαγγέλιο: Γράφτηκε γύρω στο 100 μ.Χ. και περιέχει προσθήκες στα κανονικά ευαγγέλια, με μερικά φανταστικά λόγια του Ιησού. Το ευαγγέλιο των Εβιονιτών: Γράφτηκε ανάμεσα στον 2ο και 4ο μ.Χ. αιώνα και περιέχει αποσπάσματα των ευαγγελίων τονίζοντας τα σημεία εκείνα που οι Εβιονίτες στήριζαν την αιρετική τους διδασκαλία. Το ευαγγέλιο των Αιγυπτίων: Φανταστικές συνομιλίες του Ιησού με τη Σαλώμη. Γράφτηκε μεταξύ 130 και 150 μ.Χ. Το ευαγγέλιο του Πέτρου: Γράφτηκε στα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνα και έχει σαν βάση του τα κανονικά ευαγγέλια γραμμένο με αντί-ιουδαϊκό πνεύμα. Το κατά Ματθαίον ψευδευαγγέλιο: Πλαστή μετάφραση του κατά Ματθαίου ευαγγελίου με προσθήκη θαυμάτων του Ιησού κατά την παιδική Του ηλικία. Το κατά Θωμά ευαγγέλιο: Γράφτηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα και εξιστορεί την παιδική ηλικία του Ιησού από το πέμπτο μέχρι το δωδέκατο χρόνο Του. Παρουσιάζει τον Ιησού να κάνει θαύματα. Η γέννηση της Μαρίας: Αφηγείται καθημερινές επισκέψεις αγγέλων προς την Παναγία. γράφτηκε τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Το Αραβικό ευαγγέλιο της γεννήσεως: Φανταστικές διηγήσεις θαυμάτων που έγιναν την περίοδο της σκλαβιάς των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο. Γράφτηκε τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Το ευαγγέλιο του Ιωσήφ του Τέκτονα: Γράφτηκε τον 4ο μ.Χ. αιώνα και εμφανίστηκε στην Αίγυπτο με σκοπό να αποδώσει τιμή στον Ιωσήφ. Η αποκάλυψη του Πέτρου: Συμβολικές οράσεις που αποδίδονται στον Πέτρο. Ο Ευσέβιος το αποκαλεί "νόθο". Πράξεις του Παύλου: Γράφτηκε στα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνα. Περιλαμβάνει την υποτιθέμενη χαμένη επιστολή του Παύλου στους Κορίνθιους με σκοπό να διδάξει την εγκράτεια. Πράξεις του Πέτρου: Γράφτηκε στο τέλος του 2ου μ.Χ. αιώνα και εξιστορεί  συναισθηματική περιπέτεια της κόρης του Πέτρου. Πράξεις του Ιωάννου: Εξιστορεί την δήθεν επίσκεψη του Ιωάννη στη Ρώμη. Γράφτηκε στο τέλος του 2ου μ.Χ. αιώνα. Πράξεις του Ανδρέα: Το βιβλίο στο τέλος, αναφέρει το μαρτυρικό θάνατο του αποστόλου. Πράξεις του Θωμά: Γράφτηκε στο τέλος του 2ου μ.Χ. αιώνα, και το κείμενό του έχει σκοπό να τονίσει την αποχή από τη σχέση των δύο φύλων. Επιστολή του Πέτρου στον Ιάκωβο: Γράφτηκε στο τέλος του 2ου μ.Χ. αιώνα. Είναι μια φανταστική επινόηση για να στηριχθούν οι αιρετικές διδασκαλίες των Εβιονιτών. Η από Λαοδίκεια επιστολή: Αποτελεί "μάζεμα" διαφόρων φράσεων του Παύλου. Διατείνεται πως είναι η επιστολή που αναφέρεται στην προς Κολοσσαείς 4:16. Επιστολές του Παύλου προς Σενέκα: Γράφτηκαν τον 4ο μ.Χ. αιώνα θέλοντας να συστήσουν τον χριστιανισμό στους οπαδούς του Σενέκα. Τα γράμματα του Αβγάρου: Πιστεύεται πως τελικά το βιβλίο αυτό να έχει κάποια ιστορική βάση. Το βιβλίο εξιστορεί την ιστορία του βασιλιά της Βέροιας Αβγάρου, ο οποίος όταν αρρώστησε έμαθε για τα θαύματα του Ιησού και του έστειλε γράμμα που Του ζητούσε να έρθει στη Βέροια για να το θεραπεύσει. Ο Ιησούς του απάντησε πως έπρεπε να κάνει όλα όσα ήταν στο θέλημα του Πατέρα και πως μετά θα επέστρεφε στον ουρανό. Θα έστελνε όμως ένα μαθητή Του για τον θεραπεύσει. Λέγεται ότι ο μαθητής αυτός ήταν ο Θαδδαίος.