Αποφασίζοντας για την καριέρα μας μέσα απο το θέλημα του Θεού

Αγωνίζεσαι για να πάρεις κάποια σημαντική απόφαση για τη σταδιοδρομία σου μη γνωρίζοντας ακριβώς ποιο δρόμο να πάρεις;

Αναρωτιέσαι για το ποια κατεύθυνση ο Κύριος θέλει να ακολουθήσεις;

Αν είναι έτσι δεν είσαι μόνος, πολλοί Χριστιανοί αγωνίζονται για να πάρουν αποφάσεις για τη σταδιοδρομία τους σε διάφορες φάσεις της ζωής τους.

Σαν Χριστιανοί επιθυμούμε να ζήσουμε τη ζωή μας ευαρεστούντες το Θεό. Θέλουμε να κάνουμε το θέλημά Του σε όλες τις πλευρές της ζωής μας-στις καθημερινές αποφάσεις μας που κυβερνούν τις πράξεις μας, αλλά και στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής που πρέπει να λάβουμε.

Η Αγία Γραφή μας δίνει οδηγίες για το πώς πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας ώστε να είμαστε το αλάτι της ζωής και το φως του κόσμου. Η Βίβλος όμως δεν μας δίνει ειδική οδηγία για το ποια σταδιοδρομία να διαλέξουμε. Πουθενά μέσα στη Γραφή δεν θα βρούμε ένα εδάφιο που να μας λέει αν θα έπρεπε να γίνουμε λογιστές ή μηχανικοί.

Ίσως ένας από τους λόγους είναι το ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται τόσο για το επάγγελμα που κάνουμε, εφόσον βέβαια είναι νόμιμο και ηθικό, αλλά για το πώς το εξασκούμε.

Επιποθούμε να πάρουμε τη σωστή απόφαση, αυτή που θα ήθελε ο Κύριος να πάρουμε, γιατί γνωρίζουμε ότι αυτό θα είναι το συμφέρον μας. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει τις βασικές αρχές που θα πρέπει να μας οδηγήσουν ώστε να λάβουμε τις σωστές αποφάσεις και αυτές θα δούμε με τη χάρη του Θεού

 

ΑΡΧΗ 1 Η . Η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας πρέπει πάντοτε να είναι το να αναπτύσσουμε μία αυξανόμενα στενή σχέση με τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Στη κοινωνία μας ενδιαφερόμαστε για τις επιδόσεις: τι κάνουμε, πόσο παράγουμε, πόσο αποτελεσματικοί και απασχολημένοι είμαστε, πόσα λεφτά κερδίζουμε κλπ.

Βλέπουμε τι σπίτι έχουμε τι αυτοκίνητο οδηγούμε, τι καταθέσεις έχουμε στη τράπεζα και έτσι αξιολογούμε το πόσο “επιτυχημένοι” είμαστε.. Όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία αν δεν είμαστε στενά συνδεδεμένοι μαζί Του. “Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν. Εάν τις δεν μείνη εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται.” (Ιωάννης 15: 5-6). Η πραγματική επιτυχία είναι η ένωσή μας με το Χριστό.

Να θυμηθούμε ότι ο Χριστός μας καλεί ναζητούμε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού (Ματθαίος 6:33)- και όχι το τι μπορούμε να κάνουμε για τη βασιλεία του Θεού.. Το να είμαστε ριζωμένοι μέσα στο Χριστό είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση για να βρούμε το θέλημα του Θεού σχετικά με τη σταδιοδρομία μας. Δεν θα είμαστε έτοιμοι η ικανοί να βρούμε το δρόμο που Εκείνος έχει σχεδιάσει για την εργασία μας αν πρώτα από όλα δεν εκζητούμε Αυτόν πρώτα και πάνω από όλα. Μας καλεί να τον αγαπάμε με όλη μας τη καρδιά, το νου, τη ψυχή και τη δύναμη- και τους άλλους σαν τον εαυτό μας.

Όσο πιο έντονα επιδιώκουμε αυτούς τους στόχους, τόσο πιο καλύτερα θα είμαστε εξοπλισμένοι να ακούσουμε τη φωνή Του και να είμαστε τα πρόσωπα εκείνα που χρειάζεται να είμαστε για να κάνουμε τα πράγματα που Εκείνος έχει σχεδιάσει για τη ζωή μας.

Πρέπει επίσης να επαγρυπνούμε για κάποια προειδοποιητικά σημάδια που μαρτυρούνε ότι η σταδιοδρομία μας (ή η μελλοντική μας σταδιοδρομία) μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη σχέση μας με το Χριστό. Επί παραδείγματι, μήπως η εργασία μου απαιτεί να ενεργώ ανήθικα και σκοτεινά, όπως το να αποκρύπτω κάποιες σημαντικές πληροφορίες για κάποιο προϊόν από κάποιο μελλοντικό πελάτη; Μήπως η εργασία μου απαιτεί η με δελεάζει στο να ξοδεύω τόσο χρόνο σε αυτή ώστε να έχω λίγο η και καθόλου χρόνο για την οικογένειά μου την εκκλησία , η για την ήσυχη ώρα της προσευχής με τον Κύριο;

Μήπως βλέπω να γίνομαι υπερήφανος η πλεονέκτης; Με άλλα λόγια η δουλειά μου με κάνει μοιάζω με το Χριστό όλο και περισσότερο η με απομακρύνει από Αυτόν; Αν συμβαίνει το τελευταίο θα πρέπει να αναρωτηθώ αν αυτός πράγματι είναι ο δρόμος που ο Χριστός θέλει να πάρω. Όπως είπε και ο Κύριος Ιησού Χριστός : “Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;” (Ματθαίος 16:26)

 

ΑΡΧΗ 2 Η. O ΘΕΟΣ μας έχει δημιουργήσει με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ικανότητες και με κλίση προς ορισμένα ενδιαφέροντα. Ο Θεϊκός σχεδιασμός μας είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας για την επιλογή του επαγγέλματος.

Ένα παιδί δεν είναι μία ασχημάτιστη μάζα από πηλό που μπορεί να το διαμορφώσουμε όπως θέλουμε. Κάθε παιδί γεννιέται με ένα μοναδικό Θεόδοτο σχεδιασμό. Για να μπορέσει ένα παιδί να γίνει το πρόσωπο, που ο Θεός έχει προσδιορίσει για αυτό, πρέπει πρώτα σαν γονείς να παραμερίσουμε τις δικές μας προσδοκίες και να δούμε τα ειδικά ταλέντα του παιδιού. Πολύς πόνος προκαλείται και πολλά δάκρυα χύνονται όταν οι γονείς δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τη μεγάλη αυτή αλήθεια και προσπαθούν να επιβάλλουν στο παιδί τους αυτό που εκείνοι νομίζουν καλό.

Είμαστε το έργο των χειρών του Θεού. Μας έπλασε μέσα στη μήτρα της μητέρας μας. Φοβερώς και θαυμασίως επλάσθημεν (ψλμ 139:13-14). Μας έχουν δοθεί χαρίσματα σε σχέση με τη δουλειά μας, ειδικά για τον κάθε ένα από εμάς. (Ρωμ. 12:6-8). Ο Θεός επιθυμεί να χρησιμοποιήσουμε τα χαρίσματα που μας έχει δώσει. Εργαζόμενοι με αυτά, τα οποία Εκείνος μας εμπιστεύθηκε, εμείς μεν θα αισθανόμαστε βαθειά ικανοποίηση, και θα παίρνουμε δύναμη να υπηρετούμε τους άλλους αποτελεσματικά ώστε να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Πρέπει λοιπόν να έχομε μία ξεκάθαρη αντίληψη της προσωπικότητάς μας των ικανοτήτων, των κλίσεών και των ενδιαφερόντων μας. Χωρίς αυτά δεν θα μπορούμε να είμαστε καλά εξοπλισμένοι για να πάρουμε σωστές αποφάσεις για τη σταδιοδρομία μας.

Σε αυτό χρειαζόμαστε τη συμβουλή των γονιών μας, των δασκάλων μας αλλά και την ειλικρινή εκ μέρους μας αξιολόγηση του εαυτού μας.

 

ΑΡΧΗ 3 Η . Εστίασε τη προσοχή σου στις ανάγκες των άλλων και όχι τόσο στις δικές σου και ανάπτυξε ένα πνεύμα υπηρεσίας.

Η πλειονότητα των ανθρώπων-των Χριστιανών περιλαμβανομένων- τείνουν να σκέπτονται πρωταρχικά για το τι θα ωφεληθούν από τη δουλειά τους. Εστιάζουν στο τι χρήματα θα βγάζουν, τι ασφάλεια θα έχουν, τον ελεύθερο χρόνο που θα διαθέτουν κλπ. Αν και αυτές οι παράμετροι είναι σημαντικό το να λαμβάνονται υπόψη δεν θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας στόχος. Για να βρούμε την αποστολή στη ζωή μας χρειάζεται να αναπτύξουμε ένα πνεύμα υπηρεσίας.

Τι ανάγκες στο κόσμο δημιουργήθηκες για να καλύψεις; Με άλλα λόγια με ποιο τρόπο ο Θεός θέλει να είμαστε τα μάτια Του, τα χέρια Του, τα πόδια Του, η φωνή Του στο κόσμο; O Λόγος του Θεού μας λέει “έκαστος κατά το χάρισμα, το οποίον έλαβε, υπηρετείτε κατά τούτο εις αλλήλους ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού”. (Α Πέτρου 4:10)

Τα χαρίσματα μας δόθηκαν όχι για να κερδίζουμε χρήματα η για να είμαστε σπουδαίοι στο κόσμο αλλά για να υπηρετούμε τους άλλους. Το να βρούμε το ρόλο μας στη ζωή σημαίνει να ανακαλύψουμε τον τρόπο που θέλει ο Θεός να υπηρετούμε.

 

ΑΡΧΗ 4 Η . Ο πραγματικός μας εργοδότης είναι ο Κύριος.

Πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνται στο χώρο της εργασίας τους λόγω του ότι αισθάνονται αδικημένοι με αυτό που κάνουν. Αυτή βασικά είναι και η αιτία του Συνδρόμου επαγγελματικής εξουθένωσης ( burn out syndrome ) που πολλοί προσπαθούν να επιλύσουν αλλά μάταια. Ο πραγματικός Χριστιανός γνωρίζει ότι ο πραγματικός του εργοδότης είναι ο Κύριος, δουλεύει με ειλικρίνεια και φιλότιμα

Και αισθάνεται πραγματική χαρά μέσα στη καρδιά του γιατί γνωρίζει ότι την ανταμειβή του θα του τη δώσει ο Κύριος “Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Κύριον και ουχί εις ανθρώπους, εξεύροντες ότι από του Κυρίου θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν της κληρονομίας· διότι εις τον Κύριον Χριστόν δουλεύετε” (Κολοσσαείς 3:24-25)

Επίσης να γνωρίζουμε ότι ο Κύριος δεν είναι στατικός αλλά δυναμικός και μπορεί να δώσει μια νέα κατεύθυνση στη σταδιοδρομία μας όταν υπακούμε στα διατάγματά Του.

Όταν έχουμε αυτές τις βασικές αρχές στο νου και τη καρδιά μας και με προσευχή ζητούμε την οδηγία του Θεού είναι βέβαιο ότι Εκείνος θα μας οδηγήσει στο να επιλέξουμε τη καριέρα εκείνη μέσω της οποίας και τα χαρίσματα που μας έχει δώσει θα χρησιμοποιηθούν και εμείς θα είμαστε ικανοποιημένοι και το όνομα του Κυρίου θα δοξασθεί.

Ρωμαίοι αυτοκράτορες και διωγμοί των Χριστιανών

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ιδρύθηκε το 27πΧ με την αναγόρευση του Οκταβιανού ως Αύγουστου, και διατηρήθηκε ως το 476μΧ οπότε καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος και το διαδέχθηκε το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, γνωστό ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην μεγαλύτερη έκτασή της περιελάμβανε ολόκληρη την Δυτική και Νότια Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική, την Μικρά Ασία, την Αρμενία, την Συρία, την Παλαιστίνη και την Μεσοποταμία.

 

Η άνθηση του χριστιανισμού δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστη την αυτοκρατορία. Οι αυτοκράτορες απαιτούσαν προσκύνηση, και το γεγονός ότι οι χριστιανοί προσκυνούσαν μόνο τον Ιησού, προκάλεσε πολλές αναταραχές. Δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό ότι προσκυνούσαν τον Χριστό τον οποίον ήξεραν ως άνθρωπο, και όχι τον αυτοκράτορα-θεό. Έτσι οι χριστιανοί εκδιώχθηκαν, άλλωτε με βίαιο τρόπο και άλλωτε πιο ήπια, μέχρι το 313 μΧ όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των χριστιανών και τους προστάτεψε με το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας.

 

 

Αύγουστος Οκταβιανός (27 πΧ- 14μΧ)

Την εποχή του γεννήθηκε ο Χριστός. Εξέδωσε διάταγμα να γίνει απογραφή, κι έτσι ο Ιωσήφ με την Μαριάμ ξεκίνησαν από την Ναζαρέτ της Γαλιλαίας για την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπου γεννήθηκε ο Ιησούς μέσα σε μία φάτνη εκπληρώνοντας τις προφητείες.

 

Τιβέριος (14-37μΧ)

Το 15ο έτος της ηγεμονίας του ξεκίνησε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής το κηρυγμά του για την έλευση του Ιησού. Στην Ιουδαία τότε ηγεμόνευε ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος έδωσε την άδεια για να σταυρωθεί ο Χριστός.

 

Καλιγούλας (37-41 μΧ), Κλαύδιος Α΄ (41-54μΧ)

Αυτοκράτορες που δεν είχαν καμία σχέση με τον χριστιανισμό ο οποίος βρισκόταν στα πρώτα του βήματα και δεν είχε κάνει ακόμη μεγάλη αίσθηση στην Ρώμη.

 

Νέρωνας (54-68μΧ)

Ο πρώτος διωγμός χριστιανών έγινε από τον ίδιο. Τους υπέδειξε ώς υπαίτιους για την μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε το 64 μΧ και κατέστερεψε πολλές συνοικίες της Ρώμης. Πολλοί χριστιανοί πέθαναν με τους πιο απάνθρωπους τρόπους. Καλυμμένοι με δέρματα θηρίων ξεσκίστηκαν από σκυλιά, πέθαναν ή καρφώθηκαν σε σταυρούς, ή καταδικάστηκαν στις φλόγες και κάηκαν, για να εξυπηρετήσουν σαν νυκτερινός φωτισμός, όταν έπεφτε η μέρα. Επί των ημερών του πέθανε ο Παύλος και ο Πέτρος.

 

Γάλβας (68-69μΧ), Όθωνας (69μΧ), Βιτέλλιος (69μΧ)

Αυτοκράτορες με πολλή μικρή διάρκεια διακυβέρνησης, στην οποία αναλώθηκαν περισσότερο στο πως θα εξουδετερώσουν πολιτικούς αντιπάλους, και δεν ασχολήθηκαν με τους χριστιανούς.

 

Βεσπασιανός (69-79μΧ)

Κατέστειλε την εξέγερση των Ιουδαίων (68 μΧ), και το 69 μΧ άφησε τον γιο του Τίτο έξω από την πολιορκημένη Ιερουσαλήμ για να επιστρέψει στην Ρώμη με την αίγλη του νικητή των Ιουδαίων, για να ανακηρυχθεί αυτοκράτορας. Ο Τίτος κατέκτησε και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ μαζί με τους ναούς της, επιστρέφοντας στην Ρώμη με 100.000 αιχμαλώτους.

 

Τίτος (79-81μΧ)

Διαδέχθηκε τον πατέρα του στη εξουσία, και στα 2 χρόνια της κυβέρνησής του χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την έκρηξη του Βεζούβιου (79μΧ) και μία νέα μεγάλη πυρκαγιά στην Ρώμη (80μΧ). Δεν ασχολήθηκε με τους χριστιανούς.

 

Δομιτιανός (81μΧ- 96μΧ)

Αδελφός του Τίτου, την εποχή του σημειώθηκε ο δεύτερος κατά σειρά διωγμός των χριστιανών. Έστειλε τον Ιωάννη εξορία στην Πάτμο, ενώ θανατώθηκαν ο Τιμόθεος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

 

Νέρβας (96-98μχ)

Με μόλις 15μηνη διακυβέρνηση, στάθηκε ανεκτικός απέναντι στους χριστιανούς.

 

Τραϊανός (98-117μΧ)

Από τους καλύτερους αυτοκράτορες που γνώρισε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Συνέχισε την ανεκτική πολιτική του Νέρβα απέναντι στους χριστιανούς, θέλωντας να διατηρήσει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας. Παρ? όλ? αυτά όμως σημειώθηκαν αρκετές συλήψεις χριστιανών. Επί των ημερών του πεθαίνει ο Ιωάννης στην Έφεσο σε βαθιά γεράματα.

 

Ανδριανος (117-138μΧ)

Ο μόνος πόλεμος που διεξήγαγε ήταν αυτός εναντίων του Ιουδαίων (132-135 μ.Χ.). Αφορμή του πολέμου αυτού ήταν μία διαταγή για την ίδρυση ιερού καπιτωλίου του Διός στο χώρο του ναού των Ιουδαίων, οι οποίοι θεωρώντας το παραπάνω ως βεβήλωση του ιερού χώρου επαναστάτησαν. Κατά τον πόλεμο αυτό περίπου 58.000 Ιουδαίοι σφαγιάσθηκαν πολλοί άλλοι έγιναν δούλοι και πλέον τους επιτρεπόταν να εισέρχονται στην Ιερουσαλήμ μία φορά τον χρόνο.

 

Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161μΧ)

Ο χαραχτηρισμός ευσεβής του δόθηκε όταν απέτρεψε την σύγκλιτο απ? το να θεοποιήσει τον Ανδριανό. Ήταν μετριοπαθής προς τους Χριστιανούς και απεχθάνονταν τον πόλεμο.

 

Μάρκος Αυρήλιος (161-180μΧ)

Σοφός και φιλάνθρωπος ηγέμονας. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία και σύνεση πολλές αντιξοότητες της φύσης (πλημμύρες, σεισμούς κ.λπ.), οι οποίες ωστόσο αποδίδονταν στους χριστιανούς. Η προσωπική του στάση απέναντι στον χριστιανισμό ήταν αρνητική, και επέτρεψε την αυστηρή εφαρμογή των δικαστικών μέτρων που είχαν θεσπισθεί εναντίον τους, με αποτέλεσμα στις μέρες του να σημειωθούν από τους αιματηρώτερους διωγμούς.

 

Κόμμοδος (180-192μΧ), Σέπτιμος Σέβηρος (193-211 μΧ),

Καρακάλλας (211-217μΧ), Μακρίνος (217-218 μΧ),

Ηλιογάβαλος (218-222μΧ), Αλέξανδρος Σέβηρος (222- 235μΧ)

Aυτοκράτορες που δεν ασχολήθηκαν ειδιαίτερα με τον χριστιανισμό. Μάλλον έδειξαν ανεκτικότητα, γιατί στα χρόνια τους δεν σημειώθηκαν σημαντικές διώξεις.

 

Μαξιμίνος ο Θράξ (235-238μΧ), Γορδιανός Γ΄  (238-244μΧ),

Φίλιππος Μάρκος Ιούλιος (244-249 μΧ)

Δεν αναφέρονται διώξεις χριστιανών κατά την θητεία τους.

 

Δέκιος 249-251 μΧ)

Οραματιζόταν την επιστροφή στα ιδανικά και τα ιδεώδη της αρχαίας Ρώμης και γι΄αυτό τον λόγο εξαπέλυσε σφοδρό διωγμό κατά των χριστιανών.

 

Γάλλος (251-253 μΧ)

Η σύντομη παραμονή του στην εξουσία, σημαδεύτικε από την στενή του φιλία με την σύγκλητο και από την εχθρότητα ενάντια στους χριστιανούς.

 

Βαλεριανός (253-260 μΧ), Γαλλίηνος (253-268 μΧ)

Πατέρας και γιος ήταν συγκυβερνήτες έως τον θάνατο του Βαλεριανού (260 μΧ). Ο Γαλλίηνος προσπάθησε να επαναφέρει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, σταματώντας τους διωγμούς των χριστιανών.

 

Κλάύδιος Β΄ Γοτθικός (268-270 μΧ)

Δεν υπάρχουν στοιχεία για την συμπεριφορά του απέναντι στους χριστιανούς.

 

Αυρηλιανός (270-275 μΧ)

Θέλησε να επιβάλλει την λατρεία του θεού Ήλιου, και κατεδίωξε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας οι οποίοι δεν προσκυνούσαν.

 

Τάκιτος (275-276 μΧ), Πρόβος (276-282 μΧ),

Κάρος (282-283 μΧ), Νουμεριανός (283-283 μΧ)

Κατά την διάρκεια της κυβέρνησής τους, δεν αναφέρονται σημαντικές διώξεις χριστιανών.

 

Διοκλητιανός (284-305 μΧ)

Εξαπέλυσε έναν από τους μεγαλύτερους διωγμούς, με βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις, διότι θεωρούσε τους χριστιανούς διχαστικό και επικίνδυνο στοιχείο για το κράτος. Χώρισε την αυτοκρατορία διοικητικά σε δύο μεγάλα τμήματα τα οποία επίσης χωρίζονταν σε δύο μικρότερα, εγκαινιάζοντας έτσι την περίοδο της τετραρχίας.

 

Γαλέριος (305- 311μΧ)

Συναυτοκράτορας με τον Κωνσταντίνο Χλωρό. Ως εκπρόσωπος  της σκληρής γραμμής κατά των χριστιανών, αντιλήφθηκε πως οι διωγμοί δεν εδραίωναν την εσωτερική ειρήνη του κράτους και αφού το 311 μ.Χ. κατέπαυσε με διάταγμα τους διωγμούς, νομιμοποίησε την Εκκλησία ως «επιτρεπομένη θρησκεία», οι οπαδοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους.

 

Μαξιμίνος ο Δάιας (309- 313 μΧ)

Μετά τον θάνατο του Γαλέριου βασίλευσε στην Ανατολή ως συναυτοκράτορας του Λίκινου (307- 313 μΧ). Ηταν διαβόητος για τους σκληρούς διωγμούς που εξαπέλυσε εναντίον των Χριστιανών.

 

Κωνσταντίνος Χλωρός (305-306 μΧ)

Πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, δεν καταδίωξε ποτέ τους χριστιανούς, αντίθετα παρέβλεπε όλα τα διατάγματα που ήταν εναντίων τους.

 

Κωνσταντίνος Α΄ο Μέγας (306-337 μΧ)

Ο πρώτος αυτοκράτορας που στάθηκε ανοιχτά στο πλευρό των χριστιανών. Χρησιμοποίησε χριστιανούς στον στρατό του, και το 313 μΧ στο Μεδιόλανο καθιέρωσε την ανεξιθρησκία, δίνοντας έτσι τέλος στους διωγμούς των χριστιανών. Επηρεάστηκε φανερά από το όραμα που είδε πριν από την μεγάλη μάχη της Μιλβίας γέφυρας το 312 μΧ, όπου εμφανίστηκε μπροστά του ένας φωτεινός σταυρός με την επιγραφή «εν τούτω νίκα». Έτσι πλέον τις Ρωμαϊκές λεγεώνες προπορεύεται ένα κόκκινο ύφασμα στη μέση του οποίου είναι κεντημένος ο σταυρός από Χ και Ρ, όπως τον είδε στο όραμά του ο Κωνσταντίνος, και αυτό αποτελεί και  το καινούργιο έμβλημα του αυτοκράτορα, ενώ ο σταυρός μπήκε και στις ασπίδες των στρατιωτών. Παρ΄ όλο που διατήρησε τον τίτλο του ως Μέγας Αρχιερεύς τον οποίον έφερε κάθε Ρωμαίος αυτοκράτορας, εν τούτοις είναι φανερές οι περιπτώσεις στις οποίες δεν προσκύνησε τους Ρωμαϊκούς θεούς, και λίγο πριν πεθάνει βαπτίστηκε χριστιανός.

Πηγή: http://loveofgod.gr