- Καλώς ήρθατε στο νέο μας δικτυακό τόπο. Ο ιστότοπος προβάλει καθημερινά μηνύματα μέσα από την Αγία Γραφή, και κατά τις ώρες της συνάθροισης της εκκλησίας μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά το κήρυγμα του Ευαγγελίου.
- Το αρχείο κηρυγμάτων μας κατηγοριοποιείται και ανανεώνεται για την εύκολη αναζήτηση των εδαφίων, μηνυμάτων και μαθημάτων.
Μέχρι να γίνει η αρχειοθέτηση μπορείτε να βλέπετε κηρύγματα και μαθήματα από το Λόγο του Θεού στα κανάλια μας στο youtube και το facp.
Κηρύγματα στο youtube εδώ.
Κηρύγματα στο facp εδώ.
Δογματικά αποδεχόμαστε όλα τα άρθρα του συμβόλου της Πίστεως , όπως το θέσπισαν οι 318 πατέρες, για να ξεχωρίσουν τις αιρέσεις από την εκκλησία που ορθοτομεί το λόγο του Θεού. "Έχουμε σαν καταστατικό την Καινή Διαθήκη, το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και πιστεύουμε ότι όλη η Γραφή είναι Θεόπνευστος και ωφέλιμος (Β' Τιμοθέου γ:6).
Περισσότερα...
Οι χρόνοι και οι καιροί
Σύμφωνα με τους αστρονόμους ένα ηλιακό έτος αποτελείται από 365,256363051 ημέρες (ή 365 ημέρες, 6 ώρες, 9 λεπτά και 9,7676 δευτερόλεπτα). Το μέσο γρηγοριανό έτος αποτελείται από 365,2425 ημέρες ή 52,1775 εβδομάδες ή 8.765,82 ώρες ή 525.949,2 λεπτά ή 31.556.952 δευτερόλεπτα.
Οι Ρωμαίοι μετρούσαν τον χρόνο «από κτήσεως Ρώμης» ενώ οι Χριστιανοί από τη γέννηση του Χριστού και οι Μουσουλμάνοι από την Εγίρα (έτος φυγής του Μωάμεθ από τη Μέκκα).
Μέχρι την επιβολή του Ιουλιανού ημερολογίου, η Πρωτοχρονιά ήταν την 1η Μαρτίου γι' αυτό και τα ονόματα των μηνών –που έχουν διατηρηθεί και σε πολλές άλλες γλώσσες– παρόλο που αργότερα η Πρωτοχρονιά μεταφέρθηκε στον Ιανουάριο, εξακολουθούν μέχρι σήμερα να έχουν το τακτικό αριθμητικό τους όνομα όπως ήταν στην αρχαιότητα: Σεπτέμβριος, δηλαδή έβδομος (=septem), Οκτώβριος ο όγδοος (=octo), Νοέμβριος ο ένατος (=novem), Δεκέμβριος ο δέκατος (=decem). Άλλοι πήραν ονόματα θεών ή αυτοκρατόρων – π.χ. Ιανουάριος από τον Ιανό, που είχε δύο πρόσωπα (ένα στραμμένο στο παρελθόν και ένα στο μέλλον), Ιούλιος από τον Ιούλιο Καίσαρα.
Οι Εβραίοι έχουν δύο συστήματα μέτρησης του χρόνου με βάση το σεληνιακό σύστημα: (α) Το πολιτικό ημερολόγιο ακολουθεί την γεωργική ζωή. Η πρωτοχρονιά, που πέφτει τον Σεπτέμβριο ονομάζεται Ρος Χασανά (=κεφαλή του χρόνου) και είναι μεταβλητή σε σχέση με το δικό μας ημερολόγιο. Εφέτος συμπίπτει με την 29η Σεπτεμβρίου 2008 (5768). Η μέτρηση των ετών γίνεται «από κτήσεως κόσμου». (β) Το θρησκευτικό ημερολόγιο αρχίζει την Άνοιξη με βάση την Έξοδο του λαού από την Αίγυπτο, όπως είχε πει ο Θεός:«Ο μην ούτος [Νισάν] θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών· θέλει είσθαι εις εσάς πρώτος των μηνών του ενιαυτού» (Εξοδ. 12/ιβ/2).
Οι Βυζαντινοί κατά κάποιο τρόπο διαμόρφωσαν ένα μείγμα του εβραϊκού ημερολογίου και των ρωμαϊκών ινδικτιώνων (15ετών φορολογικών περιόδων) κρατώντας τελικά ως αρχή του χρόνου την 1η Σεπτεμβρίου, που ονομάζεται «αρχή της Ινδίκτου». Τότε αρχίζει και το εκκλησιαστικό έτος και η καισαρική Ίνδικτος, όμως στη Δύση αργότερα προέκυψε η παπική Ίνδικτος, με αρχή την 1η Ιανουαρίου, η οποία και επικράτησε πλέον σε όλο τον κόσμο μέσω της εξάπλωσης του δυτικού χριστιανισμού, κυρίως όμως για τις ανάγκες του διεθνούς εμπορίου.
Ίσως η μόνη διαφορά που υπάρχει σήμερα στον λεγόμενο "χριστιανικό" κόσμο είναι μεταξύ εκείνων που ακολουθούν το Ιουλιανόημερολόγιο (δηλαδή οι Παλαιοημερολογίτες και τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Γεωργίας, άλλες σλάβικες εκκλησίες και το Άγιο Όρος) και όλων όσοι ακολουθούν το Γρηγοριανό (ή παπικό) ημερολόγιο (δηλαδή οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Διαμαρτυρόμενοι και οι Νεοημερολογίτες Ορθόδοξοι στις δυτικές χώρες).
Σε ποιο έτος είμαστε;
Αν νομίζετε ότι τώρα διανύουμε το έτος 2008, δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι αυτή η αρίθμηση δεν είναι αντικειμενική αλλά μια συμβατική παραδοχή.
Στην πραγματικότητα υπάρχει λάθος μερικών ετών στους υπολογισμούς του μοναχού Διονυσίου του Μικρού, που την ετοίμασε και εισηγήθηκε. Επιπλέον αυτή αφορά μόνο τους χριστιανούς.
Αλλοι λαοί έχουν δική τους χρονολόγηση: Οι Κινέζοι 4705, οι Μουσουλμάνοι 1428, οι Πέρσες 1386, οι Εβραίοι 5768, οι Αρμένιοι1457, οι Κόπτες 1724, οι Ινδουιστές 5108 και ο χορός καλά κρατεί...
Επειδή κανένα ημερολόγιο δεν είναι τέλειο, για τούτο εφευρέθηκαν τα "δίσεκτα" (συμπληρωματικά) έτη που, φυσικά, δεν είναι "γρουσούζικα" αλλά είναι και αυτά «καιρός ευπρόσδεκτος» και «ημέρα σωτηρίας» (Β~ Κορ. 6/ς/2).
μ.Χ. ή Κ.Χ.
Όσοι πιστεύουν σε άλλες θρησκείες, δεν χαρακτηρίζουν τα έτη ως «μ.Χ.» («μετά Χριστόν») αλλά «Κ.Χ.» (Κοινής Χρονολογίας), επειδή δεν θέλουν ούτε να μνημονεύουν τον Υιό του Θεού και τον ρόλο Του στη ζωή της ανθρωπότητας.
Οποίος φανατισμός αλλά και σκοταδισμός! |
Η Ιστορική Αξιοπιστία της Ανάστασης του Ιησού Χριστού
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, το θεμέλιο του Χριστιανισμού, είναι ένα γεγονός με απολύτως συνεπές ιστορικό υπόβαθρο, πράγμα που φανερώνει ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός που αδιαμφισβήτητα έλαβε χώρα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Η διερεύνηση αν ένα τέτοιο ζήτημα πίστεως μπορεί να έχει ιστορικό υπόβαθρο, είναι λοιπόν απολύτως θεμιτή διότι ένα συνεπές ιστορικό υπόβαθρο θεμελιώνει περισσότερο την πίστη στο γεγονός της Ανάστασης. Η λογική λοιπόν προσέγγιση του θέματος της Ανάστασης, υπαγορεύει μόνον δύο πιθανά ενδεχόμενα: · Έγινε Ανάσταση · Δεν έγινε Ανάσταση Πάνω σε αυτή την απλή τοποθέτηση στηρίζεται το ζήτημα της ψυχής του ανθρώπου. Διότι μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα ξεκαθαρίζει αν υπάρχει συνέχιση της ζωής ή όχι. Ανάγεται δηλαδή στο ερώτημα αν η ψυχή του ανθρώπου έχει αξία ή όχι. Εδώ λοιπόν έγκειται η σημασία του να εξετάσει κανείς το ζήτημα της Ανάστασης. Αν η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ένα αληθινό γεγονός, όλο το οικοδόμημα της χριστιανικής πίστης καταρρέει, όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος στο 15ο κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής. Οι πρώτοι Χριστιανοί βάσισαν τη χριστιανική πίστη στην Ανάσταση του Χριστού θεωρώντας τη ως δεδομένο γεγονός και ως θεμέλιο της σωτηρίας: «εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή» (Ρωμαίους 10:9). Η πραγμάτωση του έργου του Χριστού βασίστηκε εσκεμμένα πάνω στην Ανάστασή Του καθώς και ο Ίδιος το διεκήρυττε. Όταν μάλιστα ζητήθηκε από τον Κύριο να πραγματοποιήσει κάποιο σημάδι, Αυτός παρέπεμψε στην Ανάστασή Του ως το πιο αξιόπιστο από όλα τα σημεία και τα θαύματα που είχε κάνει! (βλ. Ματθαίον 12:38-40 & Ιωάννην 2:18-22) Από τα τέσσερα Ευαγγέλια που αποδεδειγμένα είναι αξιόπιστες ιστορικές πηγές (βλ. παλαιότερα άρθρα για την αξιοπιστία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, Χριστιανισμός: Απρίλιος-Ιούλιος 2008) γνωρίζουμε τα περισσότερα στοιχεία για τα γεγονότα που αφορούν εις το θάνατο και ταφή του Χριστού από όσα γνωρίζουμε για το θάνατο και την ταφή οποιουδήποτε άλλου προσώπου στην αρχαία Ιστορία. Ο τάφος δεν αμφισβητήθηκε ποτέ ότι είναι άδειος. Το αν αυτό που συνέβη είναι Ανάσταση ή όχι θα το εξετάσουμε. Το γεγονός όμως ότι ο τάφος είναι άδειος ουδέποτε αμφισβητήθηκε από κανέναν. Η σημασία της Ανάστασης μπορεί να είναι ένα θεολογικό ζήτημα, αλλά το γεγονός της Ανάστασης είναι ένα ιστορικό ζήτημα. Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα: 1. Ο Ιησούς πράγματι πέθανε επάνω στο σταυρό · Μαστιγώθηκε άγρια, δάρθηκε και φόρεσε αγκάθινο στεφάνι. · «Τον έφεραν» στο Γολγοθά διότι ήταν πολύ εξαντλημένος και δεν μπορούσε ο ίδιος να κουβαλήσει το σταυρό. · Η σταύρωση ήταν ένα μεγάλο μαρτύριο. Με όλες του τις πληγές και τις φλεγμονές κρεμόταν ημίγυμνος από τα καρφιά και παρά την εξάντλησή του ήταν υποχρεωμένος να κινεί τα πόδια του για να αναπνέει. Ο θάνατος δεν αργεί να έρθει σε τέτοιες καταστάσεις και μάλιστα ήταν απολύτρωση. · Το αίμα και το νερό που βγήκαν από το τρύπημα της λόγχης, πιστοποιούν ιατρικώς ότι έχει προηγηθεί θάνατος (ο θάνατος δεν προκλήθηκε από το τρύπημα της λόγχης). · Ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η λόγχη διαπερνώντας τους πνεύμονες και πιθανότατα και το περικάρδιο, θα τον θανάτωνε αμέσως. 2. Ο τάφος · Γνωρίζουμε επακριβώς ποιός ανάλαβε την ταφή του σώματος του Ιησού. · Γνωρίζουμε τον ιδιοκτήτη του τάφου. · Γνωρίζουμε την τοποθεσία του τάφου. · Περιγράφονται λεπτομερώς οι προετοιμασίες της ταφής. 3. Η ταφή: το σώμα του Χριστού τοποθετείται στον τάφο και ασφαλίζεται · Τα σάβανα τύλιγαν το σώμα πολύ σφιχτά (χρησιμοποιείται η λέξη «έδεσαν») και ήταν κολλημένα πάνω στο σώμα λόγω των αρωματικών ουσιών, σχηματίζοντας ένα συμπαγές σώμα. Ήταν αδύνατον όχι μόνο να βγει ο ίδιος από τα σάβανα αλλά και κάποιος άλλος να ξετυλίξει το σώμα. Επίσης, ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η οξεία οσμή του μύρου θα τον έπνιγε. · Η είσοδος του τάφου καλυπτόταν από μία μεγάλη πέτρα που χρειάζονταν αρκετοί άνδρες να την κυλήσουν. · Η είσοδος του τάφου σφραγίστηκε με τη ρωμαϊκή σφραγίδα. Η ρωμαϊκή φρουρά σφραγίζοντας τον τάφο πιστοποίησε ότι έλαβαν ένα συγκεκριμένο νεκρό σώμα. Η δε σφραγίδα προστατευόταν πάση θυσία από τους άψογα εκπαιδευμένους και σκληρά πειθαρχημένους ρωμαίους στρατιώτες καθώς αφενός αντιπροσώπευε την εξουσία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφετέρου δε η παραβίασή της από τρίτους, επέσυρε τιμωρία θανάτου στους φρουρούς. Με λίγα λόγια, ο τάφος ήταν αδύνατον να παραβιαστεί. Συνεχίζεται…
